صدات را باید

به گمانم خشی که توی صدایت بود

حتی زیباتر از صدای اذان ِ بلال بود

که با سکوتت جهان اینطور کافر شده !!!

مامان ترین

من همون دختر مغرور و قدر نشناسِ پشیمونتم... انقد مغرور که حتی حاضر نیس این حرفا حضوری بهت بزنه ...عوضش خیال میکنه الان رو به روش نشستی و داری مثه همیشه قالی رو نگاه میکنی تا اگه آشغال ریزی میبینی برداری ، قربون سوی چشمات برم 

میدونستی ؟ همونقد که تو مامان ترینی من ناخلف ترینم؟ میدونستی تازه دو سه ساله که فهمیدم چقدر بزرگی ؟ میدونستی پشیمونا چقدر قابل ترحمن ؟ آخ که من بگردم دور بودنت خاتون ، آخ که من فدای اسمت بشم گه نرگسه ، که یه باغچه نرگسه ، که اصلأ یه دشت نرگسه ... به تو قول نمیدم ! به خودم قول میدم که از امسال ، که از امروز ، که از همین دقیقه کمتر دلواپسِ بی کله ای هام بکنمت ، کمتر چین بندازم بین ابروهات ، کمتر دلتو شور بندازم از دیر رسیدنا (از به همه چی دیر رسیدنام!) ، تو خوشگلترین و نرگس ترین و مامان ترینی ، بوس روی چینِ دامنت ...

پ.ن: بغض کردم از بدی هام ، از این همه جهل تو نفهمیدنت...

.

دل

موضع صبر بود ُ

بردی ....

زندگی حسرت یک شادی معمولی بود ...

اسمش خواهشِ ، درس عبرتِ ، توشه ی کلِ 94 ، یا هر چیزه دیگه ! مخلص ِ کلامم اینه که آی جماعت با خودتون ، با خودِ خودِ خودتون ، مهربون تر باشین ، مهربون تر از همیشه ی زندگیُ مهربون تر از همه ی لحظه های عمرتون باشین با خودتون از این به بعد ، دنیا صبر نمیکنه واسه ما ، دنیا اَمون نمیده که ما خوب و بدُ با خودمون تجربه کنیم و تهش جبران ! میدونم که میدونید نصف غممامون ، نصفه غصه های شبونمون بخاطر مدارا نکردن با دلامونه میدونم دنیا نچرخید اونجور که میخواستیم ، میدونم غصه خوردیم ُ بغض های بزرگ بزرگی رو قورت دادیم تا اینقدی شدیم ، میدونم ... اما دیر و زود باید قبول کنیم که ته تهش کسی جز ما برای خودمون نمیمونه ، که کسی جز خودمون نجاتمون نمیده ... نجات بدیم خودمونُ زودتر :)

عنوان : حامد ابراهیم پور

وا بکنیم پنجره هارو یا نه؟؟؟

آخ ماهی جان

ماهی قرمزِ کاکلی

بیا و تو برای حال خوب این دنیا و آدم هاش دعا کن ، تو برای سبزتر شدن جهان دعا کن ، برای لطافت حرف هامان ، برای غرور های از دست رفته مان ، برای ترک های روی دل هامان دعا کن ، بیا و واسطه شو بین ما و اوستا کریم ، صدای تو روشن تر از ماست ، صدای تو گرم تر از ماست ، صدای تو پُل دارد به گوش های خدا ... !

دعا کن جهان پر شود از حریرِ لب:)خند ، خاک پُر شود از بذر صلح ، آب پُر شود از مزه ی عشق ، آتش پُر شود از روشنیِ صبر ... و حالمان خوب باشد ، حال هم را خوب کنیم ، "ما" باشیم بجای تمام "من" ها ، "اردیبهشت" باشیم بجای تمام خزان ها ...

آخ ماهی جان

ماهی قرمزِ کاکلی

بیا و دعا کن آن اتفاق خوب بی افتد ...

.

تو را خبر ز دل بی قرار باید ُ .... نیست !

دیوار !

تصور کنید آدمی را که شوقِ دویدن دارد ، شوق سرک کشیدن توی کشف نشده ترین نقطه های دنج جهان را دارد ، شوق نو شدن ، شوق زندگی ، شوق شروع شعر ، شوق دلباختگی دارد اما ...

اما درست همان جایی که ایستاده تا بند کفش هایش را سفت کند ، یکهو دستی پیدا میشود ، از زمین بیرون میزند و پاهاش را سفت میچسبد ، آنقد کش می آید این اجبار تا سر ِ آخر ، آدم باور میکند از اول ریشه داشته و کجا میشود دید درختی را که بی ریشه بدود؟ 

های مردم ... اگر مرهم نیستید ، اگر مرهم نیستیم ! لا اقل دستی نباشیم برای باورِ مرگ ، سیلی  نزنیم به امید کسی ...

دوری بهتر بود...

خوبی عینکی بودن اینه که وقتی خسته ای ، عینک رو در میاری و همه چیزو تار میبینی ...و بدیش اینه که میفهمی آدما وقتی تار میشن ، قشنگ ترن ، خوب ترن... مثل خیلی وقت پیش ، که وقتی دور بودی حکم آدمی رو داشتم که عینک نزده و تار میدیدمت ! خوب میدیدمت!اما ... غافل بودم از کیفیتِ اصلی وجودت !و دیر فهمیدم که عینک لازمم ... خیلی دیر ... 

پ.ن: ولی من اون جهلِ بی منطق رو عاشق بودم!کاش عینکی نمیشدم

تو کِی آمدی ؟ چه گفتی ؟ به نهان ِ دل نهفتی !

گفته بودمت چقدر فراری ام از آدم هایی که توی عشق با تجربه اند ؟ گفته بودم چقدر دوست ندارم آدم هایی را که بدون شناختنت ، بدون کشف کردنت ، حرفای عاشقانه می زنند؟ اما حالا سخن این ها نیست جانان ! من تورا و تمام لحظه های دستپاچگی و بلد نبودن هایت را ، تمام ساده حرف زدن و ذوق چشمهای نا بلدت در برابر هجوم علاقه را ، تمام نگاه های گیجت روی حرف هام وقتی برایت سعدی میخواندم را ، عاشق بودم ! ما بی تجربه ترین و صبورترین علاقمندان ِ این دیوان ِ بلند بودیم ! یادت هست ؟ یادت هست اولین بار دست هم را گرفتن و گر گرفتن زیر شدت ِشرم؟ یادت هست راه که میرفتیم چقدر چشم هایمان دو دو میزد بین آدم ها که مبادا آشنایی ، دوستی ما را ببیند ، و از ترس آنقدر به هم نزدیک نمیشدیم که باید؟ یادت هست علاقه چقدر پاورچین پاورچین آمد و خودش را چسباند به دل هایمان و هی کش آمد ؟ 

حالا اما همه چیز فرق کرده ، اگرچه هنوز گاهی دستپاچه میشویم و سرخ و سفید ولی دیگر نا بلد نیستیم ! آنقد برای کند و کاو  در هم وقت داشته ایم و امید ، که حالا پیچ و خم ِ هم را از بّریم  . حالا دیگر تمام کوچه های شهر را ، تمام شب های تابستان را ، تمام بیت های مثنوی را ، تمام آیه های نور را از حفظیم . حالا تو خوب میدانی که دقیقا کدام شعر را کجا توی گوشم بخوانی تا من از تمام دلخوری ها دست بردارم و دوست داشتنت در دلم ولوله کند ، مثلا بلدی وقتی سرِ دیر آمدنِ دیشبت به خانه از تو دلخورم و اصرار دارم خودم تنهایی تا خانه بیایم پشت گوشی با همان صدایِ خالص و ناب بخوانی " می خوام تو رو ببینم ، نه یکبار ، نه صدبار ، به تعداد نفس هام ... برای دیدن تو نه یک چشم نه صد چشم همه چشمارو میخوام " و صدایت از مرزها عبور کند از بزرگ راه ها ، از اتوبان ها ، از خیابان ها  عبور کند از پشت گوشی رد شود از گوشم رد شود از سرم رد شود از چشم هام رد شود و بپیچد توی تمام تنم و همان جا حتی اگر وسط خیابان باشم میخ شوم به زمین تا برسی به من !  تو حتی میدانی من چقدر بیزارم از مسخره شدن وقتی برای دخترکان توی فیلم ها گریه میکنم ، تو میدانی چقدر عطر وانیل را دوست دارم ، تو میدانی ام !!!! و من هم تو را بیشتر از همیشه یاد گرفته ام ! میدانم وقتی نگران قسط های عقب افتاده ی ماشین هستی باید برایت چای دارچین درست کنم و تمام مهمانی هارا کنسل کنم ، میدانم وقتی فوتبال میبینی باید بنشینم کنار دستت و با تمام بیزاری ام از فوتبال تیم مورد علاقه ات را تشویق کنم و جیغ بزنم و هورااا هوراا کّنان برایت سیب پوست بگیرم .

حالا دیگر باکی نیست من را که "فاش کسی شود  آنچه میان من و توست " بگذار همه بدانند که من جز برای تو نمیخواهم خودم را ، بگذار همه بدانند اصلا که این خانه ی کوچک ، همین مکعب ِ خوشبخت ِ دوست داشتنی ، جاییست که ما دانه ی پرتقال علاقه ی مان را آب دادیم ، آفتابش دادیم ، قد کشید و حالا نهالی شده پر از طراوت ِ امید ! میدانم زندگی پستی و بلندی دارد جانِ دل ، میدانم منی که خانوم ِ خانه ام باید بلد باشم با تمام جان برای حفظ این نهال ِ سرکش و عجول تلاش کنم ، تا حتی اگر گاهی غمگین و خسته و رنجور شد ، گاهی آفتاب ِ علاقه خودش را به آن نرساند ، حتی اگر هزار و یک بلا افتاد به جانش ، نگذارم ، نگذاریم ! شاخه هاش بشکند ، نگذاریم شته ها امان ِ تعهدش را ببُرند !

باید بلد باشم ، باید بلد باشیم که وقتی دوتایی زیر سنگینی ِ دلنشین ِ این خانه هستیم ، ابدأ و در هیچ چاه و چاله ای کم نیاوریم ، دستمان خسته نشود ، رها نکنیم خانه را که بعد وزنش روی دیگری سنگینی کند و آن یک نفر له بشود ! همدیگر را له نکنیم زیر سنگینی ها ! میدانم باید چطور کم نیاورم ، دوست داشتنت مثل استاد های خصوصی ِ پروازی و خیلی بلد بود ، که با کت و شلوار و اخم های ریز ریزکی و جدیت های گاه ب گاه همه چی را یادم داد ، بلدی را یادم داد ، من ِ ضعیف ِ بی هوش وحواس را به جنگجو ترین دژبان ِ این علاقه تبدیل کرد !

حالا که هم من خوب رگ خوابت را از بَرَم و تو هم خوب میدانی کجای بی قراری هایم را بغل کنی که کم نیاورم زندگی مزه ی بهتری دارد ! مثل مزه ی همین نهال پرتقال که دارد میوه میدهد ! راستی گفته بودمت ؟ که اسم تورا گذاشته ام روی این نهال ؟ که اسم تو خود عشق است و  عشق نام کوچک توست ...

پ.ن : نوشته شده برای مسابقه ی رادیو بلاگی ها به مناسبت جشن سپندارمذگان

پ.ن : بی عشق از عشق نوشتن کار سختی بود ...

این دقیقه های بکر ...

دستم را بگیر

محکم تر از هر زنجیری

و مهربان تر چشم های آهو

همراهم بیا

تا امتداد غروب ِ غم

تا طلوع ِ شکوفه ی سیب

دنیا کم دارد مارا در لحظه های خوب ، در صبر ِ بی دریغ

ما هم دنیا را کم داریم برای جولان دادن لبخند در شالیزار ِ برنج !

اینجا که ایستاده ایم گوشه ای از مرکز ِ جهان است ، گوشه ای از باور ِ خدا به وصال ِ دست های گم شده

بیا دست ِ کم ما کم نیاوریم ، بیا ایمان بیاوریم به لحظه های خوشبخت !

دستم را بگیر

محکم تر از ریشه های صنوبر

مهربان تر از بال های مرغابی ...